День выдался дождливым, и было понятно, что моя героиня в огород не пойдет. Несмотря на солидный возраст – 93 года – десять соток пропалываются регулярно, за сезон раза три-четыре. «Помаленьку, опираясь на палочку», – уточняет бабушка.
Когда-то среди коллег Елена Мухарская слыла Семиделкой. Так ее прозвали за то, что могла она в молодости работать за семерых. Кличка приросла. И хоть не молодеем мы с годами и рано или поздно примеряем на себя статус пенсионера, а Семиделка живет в Елене Николаевне по-прежнему. Хоть кого спроси.
Даследчыкі лічаць, што назва паселішча Лаўрынавічы патранамічнага паходжання. Гэта значыць паходзіць ад імя чалавека. Некаторыя звесткі аб вёсцы можна пачарпнуць па выніках перапісу насельніцтва розных гадоў. Вядома, што ў 1897 годзе яна знаходзілася ў Лыскаўскай воласці. У ёй налічвалася 56 двароў, дзе пражывалі 334 чалавекі. У вёсцы былі збожжавы магазін і піцейны дом. Недалёка ад населенага пункта знаходзіўся 1 двор, насельнікамі якога былі 9 жыхароў. Яго называлі Лаўрынавічы-выселак. З таго ж перапісу даведваемся, што там, у выселку, таксама працаваў піцейны дом. Паводле перапісу 1905 года ў населеным пункце 330 жыхароў.
Са студзеня 1940 года – гэта цэнтр Лаўрынавіцкага сельсавета Поразаўскага раёна Брэсцкай вобласці, а з верасня 1944-га – Гродзенскай вобласці. У 2003 годзе ў вёсцы было 62 двары, 135 жыхароў.
Па стане на пачатак бягучага года ў Лаўрынавічах зарэгістравана 40 чалавек. З іх працаздольнага ўзросту – 19, пенсійнага – 21.
Была когда-то такая нация – советский народ. И мои герои из этой когорты. Они знали, как можно общаться, дружить, преодолевать трудности. Они умели жить.
Лес – не только наше богатство. Он еще и наша национальная гордость. Поэтому акция «Неделя леса» проходит в Беларуси так массово. Каждый понимает, что посаженное им дерево – это не только вклад в экологию, здоровье, но и в экономику.